Ο απολογισμός μου..

Ήρθε η ώρα να κάνω και εγώ τον απολογισμό μου για την χρονιά που πέρασε...

Δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτή την χρονιά...είχε γλυκόπικρη γεύση...τα συναισθήματα εναλλάσονταν από τη μια στιγμή στην άλλη...

Ξεκίνησε τόσο όμορφα!!!
  Την δέκατη τρίτη μέρα αυτού του χρόνου συνάντησα για πρώτη φορά το μουτράκι του δεύτερου γιου μου!!!Στιγμές που χαράχθηκαν βαθιά μέσα στην καρδιά μου και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ...Ένιωσα το χέρι του Θεού να με αγκαλιάζει και να μου χαρίζει Ευλογία και τον ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ για την οικογένεια που μου χάρισε απλόχερα!!!
  Όσες από εσάς που με διαβάζετε είστε μανούλες νομίζω πως δεν χρειάζεται να συνεχίσω...καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτή η χρονιά για μένα..
  Καταλαβαίνετε πως είναι να είσαι στο χειρουργείο και να τρέμεις κυριολεκτικά από τον φόβο σου και ξαφνικά ο χρόνος να παγώνει γιατί συναντάς αυτά τα δυο ματάκια,που ξεκινάνε το μαγικό τους ταξίδι στη ζωή και η πρώτη τους στάση είσαι εσύ και εκεί πάνω,σε αυτό το ψυχρό κρεβάτι του χειρουργείου δίνεται ο πιο σημαντικός όρκος,όρκος ότι θα σε αυτό το ταξίδι θα είσαι πάντα εκεί...
  Καταλαβαίνετε πως είναι να γυρνάτε στο σπίτι και εκεί να σε περιμένουν δυο άλλα ματάκια...δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή..τη στιγμή που γνωρίστηκαν αυτά τα δυο μουτράκια...
  Καταλαβαίνετε πως είναι να κρατάς στη αγκαλιά σου και να θηλάζεις το βρεφάκι σου και αυτό να έχει αποκοιμηθεί ήρεμο επάνω σου και από το σαλόνι να ακούς την γλυκιά φωνούλα του άλλου σου μωρού που παίζει με τον μπαμπά...

  Και εκεί που νιώθεις την ευτυχία σε όλο σου το είναι..απλώνεται η σκοτεινιά...

Γιατί?γιατί ακούς...βλέπεις...βλέπεις παιδάκια που ενώ θα έπρεπε να είναι στο ζεστό δωματιάκι τους με τα καθαροφορεμένα  πυτζαμάκια τους να παίζουνε ανέμελα,και να ταξιδεύουν σε χώρους μαγικούς,βρίσκονται μέσα σε μια βάρκα και παλεύουν,παλεύουν για να ζήσουν,μα είναι τόσο μικρά και αδύναμα που δεν αντέχουν και το θεριό τα καταπίνει...

Γιατί?Γιατί τρως ένα χαστούκι,ξέρετε από αυτά που κάνουν κρότο,όταν ο γιος σου γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη και αφού ζητήσει το πολυπόθητο παιχνίδι,του ζητάει μια τελευταία χάρη...να δώσει φαγάκι σε όλα τα παιδάκια που δεν έχουν...

Γι'αυτό σας λέω...έχει γλυκόπικρη γεύση αυτή εδώ η χρονιά...

Εύχομαι το 2016 να μην ξανά ακούσουμε τέτοιες ειδήσεις,δεν πειράζει ας έχουμε λιγότερα και ακόμα λιγότερα,θα μου πείτε πόσο ακόμα,αλλά δεν πειράζει αρκεί να είμαστε καλά και να ζούμε όμορφες στιγμές όλοι οι άνθρωποι πάνω σε τούτο το πλανήτη..

Καλή Χρονιά φίλοι μου!

                                                                                                                                            Βούλα