Ταξιδεύοντας σε μέρη μακρινά....!!!

  Πάντα μου άρεσε πολύ να διαβάζω στα παιδιά παραμύθια...Θυμάμαι στην δουλειά η ώρα του παραμυθιού ήταν η αγαπημένη τους στιγμή!Κι αφου έβλεπα ότι τα παρέσερνα μαζί μου σε χώρους μαγικούς,έγινε αυτόματα και η δική μου αγαπημένη στιγμή!!Εννοείτε πως το ίδιο κάνω και με τα δικά μου παιδιά.Από τους πρώτους μήνες της ζωής τους,τους διάβαζα ιστοριούλες και αυτά με κοιτούσαν καλά-καλά(...τώρα τι καταλαβαίνανε θα σας γελάσω...).Τώρα πια,που το μεγάλο μου παλικαράκι είναι τεσσάρων χρόνων,τρελαίνεται να του διαβάζω παραμύθια,κάθε φορά που θα του πω:''θέλεις να διαβάσουμε παραμύθι?'',πάντα θα μου απαντήσει με ένα τεράστιο:''Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιι".Πέρνουμε και το μικρούλι μας μαζί  και αρχίζουμε...
Εχουμε γραφτεί και στην δημοτική βιβλιοθήκη,γιατί πόσα βιβλία να αγοράσεις και πόσα να χωρεσεί ένα σπίτι??

 Έτσι λοιπόν,ήθελα να φτιάξω ένα συγκεκριμένο μέρος μέσα στο σπίτι,λίγο...ταξιδιάρικο, για να γίνει η γωνιά του παραμυθιού.Και εννοείτε πως δεν θα έπρεπε να κοστίζει πολύ...Σκεφτόμουν,σκεφτόμουν και.....βουαλά:

Μια απλή και ταπεινή σκηνή!!!
Ένα πάπλωμα στο πάτωμα,τέσσερα καλάμια που τα έδεσα μεταξύ τους με σχοινί,ένα σεντόνι γύρω από τα καλάμια,ένα φουλάρι που δεν χρησιμοποιούσα,δέθηκε γύρω από το σχοινί για να μη φαίνεται και ένα μικρό ντουί με ένα μικρό λαμπάκι που μου είχε μείνει από ένα φωτιστικό που μου είχε σπάσει και έτοιμο!!!Το μόνο που μου κόστισε ήταν τα καλάμια,τα οποία τα αγόρασα 6ευρώ,αλλά εννοείτε πως αν κάποιος θέλει, μπορεί να βρει ανάλογα καλάμια ή ξύλα στη φύση.

Κάθε βράδυ λοιπόν,αφού φάμε και κάνουμε το καθιερωμένο μπανάκι ,μπαίνουμε μέσα στην σκηνή και αυτή γίνεται το μεταφορικό μας μέσο...Άλλοτε ταξιδεύουμε με τον Τριγωνοψαρούλι και παρακολουθούμε από κοντά τις μοναδικές μονομαχίες του με τον τρομερό καρχαρία...,άλλοτε ταξιδεύουμε στους όμορφους ωκεανούς με τον φίλο μας τον Μπουρμπουλίθρα...άλλοτε πάλι ανεβαίνουμε στο φεγγάρι με τη φίλη μας που είχε μια μύτη,που την έκανε να μοιάζει με ποντίκι,και μαζί με τα φεγγαρόπαιδα παίζουμε κρυφτό ανάμεσα στα αστέρια...Πολλές φορές μάλιστα,πλησιάζομουμε απειλητικά κοντά,τον Κορνήλιο,τον τρομερό και φοβερό κροκόδειλο,που τρελένεται να τρώει χέρια,αλλά στο τέλος παίρνει το μάθημά του από τον γενναίο οδοντογιατρό...Πόσα ταξίδια έχουμε κάνει...Πόσες ιστορίες έχει να σας διηγηθεί αυτή η σκηνή...

Και πάντα ξεκινάμε κάπως έτσι:
Σσσσσσσσσσσσς,το παραμύθι ξεκινάαα....

                                                                                                                                         Βούλα