Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Πίτα,η καλοκαιρινή!!!!

  Τι καλύτερο απογευματινό να δώσουμε στα μικρά μας από ένα κομμάτι πίτα που την έχουμε φτιάξει με τα χεράκια μας συνοδευμένη από ένα ποτήρι φρεσκοστυμμένο χυμό?

Ελάτε να σας δείξω την αγαπημένη του μικρού ταρζανάκου και όχι μόνο αφού όλη η οικογένεια την τιμάμε και δεν μένει ψιχουλάκι...

Εκτος των άλλων είναι και πολύ οικονομική αφού τα υλικά μας είναι πολύ απλά και βρίσκονται σε όλα τα σπίτια...

Υλικά για το φύλλο:
αλεύρι
λάδι
αλάτι
χλιαρό νερό
ξύδι

Υλικά για την γέμιση:
ελιές
ντομάτα,που την έχουμε κόψει σε κυβάκια αφού έχουμε αφαιρέσει τα σπόρια
φέτα που την έχουμε θρυμματίσει
ρίγανη

*δεν σας γράφω δοσολογίες γιατί όσο αφορά το φύλλο είναι το γνωστό..."με το μάτι" και όσο για τα υλικά είναι ανάλογα με τις προτιμήσεις,ποια γεύση δηλαδή θα θέλετε να υπερτερεί.

Εκτέλεση:

Ρίχνω στην λεκάνι μου όλα τα υλικά και ζυμώνω πολύ πολύ καλά.Μόλις ετοιμάζουμε το ζυμαράκι μας,το κόβουμε σε μπάλες,τις τοποθετούμε στην λεκάνη και τις σκεπάζουμε με μια πετσέτα για να μην ξεραθούν.

Ετοιμάζουμε την γέμιση,δηλαδή καθαρίζουμε την ελιές από τα κουκούτσια,θρυμματίζουμε την φέτα,κόβουμε σε κύβους τις ντομάτες,τα ανακατεύουμε πολύ καλά και προσθέτουμε την ρίγανη

Παίρνουμε ένα- ένα τα μπαλάκια και τα ανοίγουμε σε λεπτά φύλλα, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το ταψί μας,στρώνουμε δυο φύλλα κάτω,τα λαδώνουμε ανάμεσα και από πάνω βάζουμε την μισή γέμιση,από στρώνουμε ένα ακόμα φύλλο και ρίχνουμε την υπόλοιπη γέμιση,συνεχίζουμε με δύο ακόμα φύλλα,τα λαδώνουμε και αυτά ανάμεσα και έτοιμη!!Διπλώνουμε γύρω-γύρω τα τοιχώματα της πίτας,λαδώνουμε πολύ καλά και προσεκτικά την χαράζουμε.Τέλος την ραντίζουμε με λίγο νερό.

Ψήνουμε στους 200οC για περίπου μια ωρίτσα.

Αυτό ήταν!!!Η πίτα είναι έτοιμη!!!
Πως σας φάνηκε???

Καλή σας όρεξη!!!

                                                                                                                                       Βούλα

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Ο Καλύτερος μπαμπάς!!!Ο δικός μου μπαμπάς!!!!

  Γιορτή του πατέρα σήμερα!!!Και έτσι η σκέψη μου ταξιδεύει λίγο πιο πέρα,για την ακρίβεια 250 χιλιόμετρα από εδώ που βρίσκομαι,σε ένα μικρό χωριουδάκι,όπου ζει,ποιος άλλος?Ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου,ο δικός μου μπαμπάς,που από τότε που πήρε την σύνταξη του,αποφάσισε να μετακομίσει εκεί που είναι η πατριδούλα του και να φτιάξει έναν μικρό παράδεισο!!

  Κάθε πρωί σηκώνεται από το χάραμα για να φροντίσει τα ζωντανά του,να ποτίσει τον κήπο του και μόλις τελειώσει να απολαύσει τον καφέ του στην δροσερή του αυλή που είναι γεμάτη από τριανταφυλλιές που τις φροντίζει ο ίδιος και τις έχει κάνει σωστά δέντρα

και όλοι τις καμαρώνουμε,μα περισσότερο απ'όλες φροντίζει την εκαντοτάφυλλη
που την έχει κληρονομιά από την μαμά του,κι ας έχει φύγει από κοντά μας εδώ και 26 χρόνια,αυτή είναι εκεί να μας θυμίζει την παρουσία της και να μας κρατάει συντροφιά τις ζεστές καλοκαιρινές βραδιές που μαζευόμαστε όλοι μαζί και κάνουμε βεγκέρες και ξεσηκώνουμε ολόκληρο το χωριό από τα γέλια μας,και αυτός φωνάζει "σσσσσσσσσς πιο σιγά,θα του ξυπνήσετε όλους",ενώ γελάει κάτω από τα μουστάκια του που μας βλέπει όλους μαζεμένους και να γελάμε μέχρι το πρωί...

  Ο μπαμπάς μου!!!!Είναι αυτός που με είχε πριγκίπισσα όσο ήμουν μικρή,αλλά και τώρα που μεγάλωσα αρκετά είναι εδώ με όλο του το είναι,που αρκεί να σηκώσω το τηλέφωνο και σε 2,5 ώρες θα είναι εδώ με τα χέρια του ανοιχτά,για να με αγκαλιάσει και να διώξει μακρυά την κάθε έννοια...

  Είναι αυτός που όταν ήμουν μικρή, με έκανε να περιμένω με λαχτάρα τα Κυριακάτικα πρωινά,μιας και τα είχε αφιερωμένα πάντα σε μένα...Σαν τώρα τα θυμάμαι...Να ξυπνάμε όλοι μαζί,κι αφού παίρναμε το πρωινό μας,η μαμά μου με έντυνε αυτά τα όμορφα φορεματάκια(...είπαμε πριγκίπισσα...),η ίδια έμενε στο σπίτι για ετοιμάσει το φαγητό και εμείς φεύγαμε για παιδική χαρά!!!Τι κι αν ήμουν εκεί κάθε μέρα με την μαμά μου???Οι Κυριακές ήταν αλλιώτικες,αφού με συνόδευε ο μπαμπά μου...μες τα μάτια μου είναι η εικόνα των χεριών του,που με κούναγαν τόσο δυνατάπου νόμιζα πως θα πιάσω τον ουρανό και εγώ χαχάνιζα και φώναζα "κι άλλο μπαμπάαα,κι άλλοοοοοο"!!!

  Είναι αυτός που ξάπλωνε τότε που ήταν 25 χρονών και έπαιζε μαζί μου,σε εκείνη την μεγάλη μπεζ μοκέτα,που επάνω της ήταν απλωμένα όλα μου τα παιχνίδια,μα και τώρα που είναι 60 ξαπλώνει για να παίξει αυτή την φορά με τα παλικάρια μου...

  Είναι αυτός που την Κυριακή το απόγευμα,αν δεν μπορούσε να πάει στο γήπεδο,ήταν αγκαλιά με το μαύρο του τρατζιστοράκι,κρατώντας το με το αριστερό χέρι που το στόλιζε περίτεχνα το ρολόι με το ασημένιο μπρασελέ...

  Είναι αυτός που γύριζε κάθε μέρα όταν έξω είχε νυχτώσει,φορώντας την μπλε ολόσωμη φόρμα του,αφού δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μη μας  λείψει τίποτα,και τα κατάφερε!!!Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα...!!!

  Είναι αυτός που κάθε χρόνο του Αγίου Αντωνίου πηγαίναμε βόλτα στο πανηγύρι και εγώ περίμενα πως και πως για να πάρω το κατιτίς μου,πριν φύγουμε από το σπίτι,μου έλεγε:"Βούλα μου,ένα πραγματάκι θα πάρουμε" και εγώ του απαντούσα:"ναι μπαμπά,ντυντίντι...(δαχτυλίδι,φιγουρατζού από μικρή...)...

  Είναι αυτός που ανησυχούσε να φάω όλο μου το φα'ι' μέχρι τελευταία κουταλιά,μιας και ήμουν πολύ αδύνατη και αυτό φυσικά ήταν η ανησυχία που την μοιραζόταν με όλους...το θέμα του σογιού ήταν "αν είχα φάει"...χαχα!!!

  Είναι αυτός που όταν μεγάλωσα και άρχισα να βγαίνω  τα βράδια ήταν πίσω από την πόρτα και με περίμενε,και μόλις με έβλεπε έκλεινε ήσυχος τα μάτια του και άρχιζε το ροχαλητό....

  Είναι αυτός που όταν γνώρισα τον άντρα μου τον κοίταγε με μισό μάτι,ευτυχώς μόνο στην αρχή,και ύστερα τον έπαιρνε τηλέφωνο,όλο τυχαία για να μάθει τι κάνει και τον ενημέρωνε πώς έβλεπε τον Νικηφόρο από το 50-50,το τι γέλια κάναμε....!!!

  Είναι αυτός που όταν παντρευόμουν δεν μπορούσε να βγεί από το αμάξι για να με συνοδέψει,γιατί ξεχάσει να λυθεί,και φυσικά ακόμα γελάμε,και αφού τελικά τα κατάφερε,με κράταγε σφιχτά από το χέρι και με οδηγούσε προς την εκκλησία για να με παραδώσει στο γαμπρό..Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή,το συναίσθημα που νιώθαμε και οι δυο...δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που όταν φτάσαμε στον γαμπρό,του έπιασε τα χέρια και του είπε:"Να μου την προσέχεις"...

  Είναι αυτός που μαζί με την μαμά μου μάθανε πρώτοι για τις εγκυμοσύνες μου και γέλαγε μέχρι τα αυτιά του,και όταν μπήκα στο μήνα μου και τις δύο φορές,τα παράτησε όλα,και ήρθε στην Αθήνα για να μου κρατάει συντροφιά τις ώρες που δούλευε  ο άντρας μου,μη τυχόν και σπάσουν τα νερά...και όταν πια έφτανε η ώρα της γέννας,ήταν πάντα εκεί κι όταν έβγαινα από το χειρουργείο με χάιδευε και χαμογέλαγε λέγοντας μου συγκινημένος:"Να μας ζήσει!!!"Αυτό το χαμόγελο του δεν θα φύγει ποτέ από τα μάτια μου...

  Είναι αυτός που έχω κάνει τους χειρότερους καυγάδες μιας και μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε....

  Είναι αυτός που πάντα θα πει την άποψη του και όταν η μαμά μου τον μαλώσει και του πει:"Άστα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν",απαντάει:"Εγώ θα λέω......"

Είναι αυτός που έχει μια τεράστια αγκαλιά και μας χωράει όλους μέσα......

Χρόνια Πολλά Μπαμπά!!!!



                                                                                                                                             Βούλα